-
1 go|nić
impf Ⅰ vt 1. (ścigać) to chase [złodzieja, zwierzynę] 2. (starać się dorównać) to try to catch up vi (kogoś/coś with sb/sth) 3. pot. (ponaglać) to pressure, to prod- gonić kogoś do nauki/pracy to pressure sb to study/to do some work- goni nas czas we are running out of time; we’re pressed for time pot.4. przen. [spojrzenia, dźwięki, słowa] to follow Ⅱ vi 1. przen. gonić za kobietami/chłopakami to chase women/boys, to run after women/boys- gonić za sławą to be a publicity-seeker; to be a publicity hound pot.- gonić za przyjemnościami/popularnością to be a pleasure-seeker/popularity-seeker- gonić za sensacją to be a scandalmonger2. pot. (biec) to rush, to race- gonić do szkoły/pociągu to rush to school/to catch a train- gonić za dzikiem/uciekinierem to run after a. chase a boar/the fugitiveⅢ gonić się 1. (ścigać się wzajemnie) to chase one another- dwa koty goniły się po ogrodzie two cats were chasing each other around the garden2. pot. (o zwierzętach) to be on heat GB, to be in heat US- gonić resztkami sił to be close to exhaustion, to be ready to drop- gonić w piętkę to be at sixes and sevens pot.- goni mnie/ją pot. I’ve/she’s got the runs pot.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > go|nić
См. также в других словарях:
przeganiać się — {{/stl 13}}{{stl 7}} poruszając się w określonym kierunku, starać się wzajemnie wyprzedzić; ścigać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przeganiać się z kolegą na rowerach. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
gonić — ndk VIa, gonićnię, gonićnisz, goń, gonićnił, gonićniony 1. «biec, podążać za kimś, usiłując go dopędzić, złapać; ścigać» Gonić złodzieja. Gonić najeźdźcę, wroga do granicy. Psy gonią zwierzynę. ∆ Gonić w piętkę łow. «o psie: iść, gonić wstecz po… … Słownik języka polskiego
ganiać — ndk I, ganiaćam, ganiaćasz, ganiaćają, ganiaćaj, ganiaćał, ganiaćany 1. «biegać, pędzić, uganiać się» Ganiać po lesie, po polu. przen. pot. «ubiegać się o coś» Ganiać za korepetycjami, za pracą. 2. «ścigać kogoś (lub coś), pędzić za kimś, starać… … Słownik języka polskiego
deptać — ndk IX, deptaćpczę (deptaćpcę), deptaćpczesz (deptaćpcesz), depcz, deptaćał, deptaćany 1. «stąpając przygniatać, cisnąć nogami; następować na coś, przydeptywać» Deptać kwiaty, trawnik a. po kwiatach, po trawniku. Deptać komu po nogach, odciskach … Słownik języka polskiego
zbieg — m III, N. zbieggiem 1. DB. a; lm M. owie, DB. ów «ten, kto zbiegł, uciekł skądś; uciekinier, dezerter» Zbieg z obozu, z więzienia. Ścigać, szukać zbiegów. 2. D. u, B.=M.; lm MB. i «zetknięcie się, zbieganie się czegoś» Mieszkał u zbiegu dwóch… … Słownik języka polskiego
